wróć do Akademia Wróżek

 W naszej kulturze ludowej, kruk od wieków kojarzy się z czarami, magią i śmiercią. Ptak ten jest nieodłącznym atrybutem czarnoksiężników i czarownic. Głęboka czerń oczu, dzioba, łap i upierzenia spowodowała, że był synonimem diabła, nocy i skrywanych tajemnic. Taki obraz powstał pod wpływem tradycji chrześcijańskiej, która boskiej jasności przeciwstawiała piekielne mroki. Według tego przekazu, czerń oznaczała zło i grzech, a wszechwiedząca matka kościół, która miała za zadanie walkę ze złem. Ile kruków zginęło w czasie oczyszczania świata ze zła, trudno powiedzieć. Na terenie Polski, kruk znalazł się w czerwonej księdze ginących gatunków i dopiero objęcie go ochroną, spowodowało, że jego populacja zaczęła się odradzać. Dziś można zobaczyć kruka praktycznie na terenie całego kraju.
Dlaczego kruk tak fascynował i nadal fascynuje ludzi? Otóż, jak wynika z badań naukowych, jest on najinteligentniejszym spośród ptaków. Potrafi naśladować głosy, a w jego mózgu odkryto obszar odpowiedzialny za abstrakcyjne myślenie. Stwierdzono również, że kruki, nadają w swoim ptasim języku imiona swoim kuzynom. Kruki są monogamiczne i niezwykle wierne swoim partnerom życiowym. Gdy samica wysiaduje jaja, co trwa 20 - 23 dni, samiec przynosi jej pokarm. Warto zaobserwować również niezwykłe loty godowe kruków. Salta, piruety, czy taniec zakochanych kruków w powietrzu są bardzo widowiskowe. Warto wiosną skierować oczy w górę, gdy rozlega się donośne krakanie, by zobaczyć te niecodzienne akrobacje. To, że odżywiają się głównie padlina, nie powinno nastrajać nas negatywnie do tych potężnych ptaków, wszak to one pełnią funkcję „sprzątaczek” przyrody. Kruki zaciekle bronią swojego terytorium, zwłaszcza w okresie lęgowym, natomiast zimą zbierają się na wspólne nocne legowiska.
Usłyszeć głos kruka lecącego z prawej strony zwiastuje dobrą nowinę, z lewej złą. Ujrzeć krążącego nad domem, to zapowiedź nieszczęścia ze śmiercią gospodarza włącznie. O niegodziwcach powiada się - „ty kruczy synu”, ale kolejne powiedzenie „kruk krukowi oka nie wykole”, mówi o porządku panującym w kruczej społeczności, a zwłaszcza o panującej w niej hierarchii.
Kruk od wieków towarzyszy człowiekowi, trzymając się zarazem z daleka. Na tym polega jego tajemniczość i niezwykłość, że prędzej spotkamy białego kruka, niż poznamy do końca istotę zachowań tego magicznego zwierzęcia, które przeraża i zachwyca jednocześnie.

Ezoteriusz