wróć do Akademia Wróżek

Najstarsze źródła pisane, mówiące o Celtach to „Obejście ziemi” greckiego geografa Hekatajosa z Miletu oraz „Dzieje” Herodota, dzieła napisane 2,5 tyś lat temu. Lud ten, zamieszkujący Europę przedstawiany był, jako najbardziej barbarzyński, waleczny, a do tego posługujący się na co dzień niezwykle skuteczną magią. Przekonali się o tym Rzymianie, którzy pod wodzą Juliusza Cezara dokonywali podboju Galii. To Cezar w „Wojnie galijskiej” opisał zwyczaje i stosunki panujące wśród celtyckich plemion. Największe zdumienie wywoływało równouprawnienie płci. Największy wpływ w społeczeństwie celtyckim, odgrywali druidzi, którzy pełnili funkcje kapłańskie, sędziowskie i nauczycielskie. Była to elita intelektualna. Według Klemensa Aleksandryjskiego i Hekatusa z Abdery, jeden z najsłynniejszych umysłów starożytności, Pitagoras, był uczniem druida Abarisa.
Celtowie praktykowali magię w oparciu o obserwacje przyrody. Wróżono np. z lotu i głosu ptaków, wiatru, płomieni, czy zachowania zwierząt. Używano kamieni wróżebnych, bębnów, pałeczek druidów z wyrysowanymi oghamami, czyli tajemnym alfabetem, czy wreszcie interpretowano sny.
Adepci wiedzy tajemnej, przez osiem lat zdobywali naukę z zakresu astronomii, astrologii, matematyki, muzyki i poezji. Po ośmiu latach ciężkiej nauki, uczeń zostawał bardem, czyli osobą, która „widzi, co było, jest i będzie”. Po kolejnych dwunastu latach nauki, bard mógł zostać druidem lub owatą. To właśnie owaci byli specjalistami od wróżb i składania ofiar, często krwawych.
Istnieją hipotezy, że druidyzm, to mądrość zaginionej Atlantydy lub odłam braminizmu. Zarówno druidzi, jak i bramini, wierzą w reinkarnację i moc poświęconych amuletów.
Fascynacja kulturami Dalekiego Wschodu, zepchnęła w niepamięć tę wspaniała, rodzimą kulturę. Chciałbym w kolejnych artykułach, odkryć i przybliżyć to, co powinno stanowić ważny rozdział we współczesnej ezoteryce, a co w prostej linii prowadzi od Celtów.

Ezoteriusz